<a fr-original-style="" href="https://twitter.com/bgunaydin" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">BERKHAN GÜNAYDIN</a>NBA, 2021/22 sezonunda 75. Yılını kutlamaya hazırlanırken, bir isim tüm NBA tarihinin üçte birine damga vurdu. Sıradan bir takımı, lig tarihinin en başarılı ve istikrarlı takımlarından birine dönüştürürken beş şampiyonluk kazandı. Hem de birbirine neredeyse taban tabana zıt iki farklı oyun anlayışıyla.NBA yorumcusu Jordan Schultz, geçtiğimiz günlerde aldığı bir duyumu paylaştı ve en geç 2022/23 sezonu sonunda Gregg Popovich’in, ya da NBA çevrelerinin kendisine hitap ettiği şekilde Coach Pop’un, emekliye ayrılacağını yazdı. Bu da bir NBA efsanesini sadece bir veya iki sezon daha bench’te göreceğimiz anlamına geliyor.Popovich, San Antonio Spurs’ün başındaki ilk on yılında NBA basketbolunun oynanış tarzına yön veren isimlerin başındaydı. İkinci on yılında ise basketbolun oynanış tarzına yön veremedi. Çünkü takımına öyle bir basketbol oynattı ki, benzerini bir daha başka hiçbir takım oynayamadı, hatta denemeye dahi cesaret edemedi. &nbsp;Normların İçindeNBA’de 90’ların ortasından 2010’ların başına kadar oynanan basketbolu tanımlamak için şu terimler yeterli olacaktır: Sert savunma ve düşük tempolu yarı saha hücumu. 2000’lerin ideal takımı savunmada rakibini kötü şuta, hatta mümkünse top kaybına zorlayan, hücum süresini sonuna kadar kullanan ve en doğru şutu seçen takımdır.&nbsp;Erken atılan şutun, boş bir şut bile olsa, kötü bir şut olduğu kabulü o günlerden gelir. Günümüzde bir yorumcudan erken atılan şutun yanlış bir tercih olduğunu duyarsanız, bilin ki o yorumcu 90’larda Aydın Örs’ün Efes Pilsen’ini ve 2000’lerde Popovich’in San Antonio Spurs’ünü izlemiştir. &nbsp;2000’lerin Spurs takımı olmasaydı, NBA’de bu tarzın doğru basketbol olduğu kabulü büyük ihtimalle tedavülde bu kadar uzun süre kalmayacaktı. 2000’li yıllarda Los Angeles Lakers’ın Spurs’ten bir fazla şampiyonluğu olsa da bu on yıla ekol olarak damga vuran takım kesinlikle San Antonio’ydu. Coach Pop ve Spurs sadece o dönemin basketbol oynanış tarzını belirlemedi, NBA tarihinin akışını da on yıl kadar sekteye uğrattı.2000’ler basketboluna en fazla nüfuz eden takım Popovich’in San Antonio’su ise, ona en fazla meydan okuyan takım da Mike D’Antoni’nin Phoenix Suns’ıydı. D’Antoni Phoenix’te dönemin kabul gören basketbol anlayışına zıt şekilde yüksek tempolu, pick and roll ve şuta dayalı bir oyun oynatıyordu.&nbsp;İki takım 2007 ve 2008 play-off’larında karşı karşıya gelirken her iki seriden de Spurs galip ayrıldı. 2007 yılında finale kadar gidip Popovich yönetiminde dördüncü şampiyonluğuna ulaşan Spurs, Phoenix Suns’ın hücum basketboluna dur dedi.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/9/2/1634634942334.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.68" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: arizonasports.comMike D’Antoni’nin o dönem Phoenix Suns’a oynattığı oyun, günümüzde oynanan tempo ve alan paylaşımına dayalı oyunun ilk örneği olarak kabul edilir. Coach Pop, sadece Suns’ı şampiyonluktan etmekle kalmadı, belki de Suns basketbolunun 2010’ların ortasından önce daha fazla takım tarafından benimsenmesini de engellemiş oldu.Sert, sıkışık, yavaş ve her sayının ekstra zor olduğu basketbol tarzı kuşkusuz ki Spurs’ü başarıya taşıdı. Fakat bu oyundan hoşlanmıyorsanız, yalnız değilsiniz. NBA Finalleri’nin reytingleri 1974’ten beri tutuluyor. Bu 48 yıllık dönemde, San Antonio Spurs’ün 2003, 2005 ve 2007’de kazandığı üç final serisi sırasıyla en düşük dördüncü, üçüncü ve sekizinci reytinge sahip.Normların Dışında2007’de genç LeBron James’in Cleveland Cavaliers’ını final serisinde 4-0’la süpüren San Antonio ve Gregg Popovich için rekabetçi kalmaya devam ettikleri ancak en üst seviyeye çıkamadıkları yıllar başlamıştı. Bundan sonrası sadece düşüşün devam edeceği yıllar olacaktı. Düşük tempo ve sert savunma basketbolu artık hüküm sürmüyordu ve Gregg Popovich de “eski kafalı” bir koçtu, değişmezdi. Olaylar hiçbir şekilde böyle gelişmedi. &nbsp;&nbsp;Spurs’ün eski alışkanlıklarına devam etmeyeceği aslında 2010-11 sezonunda kendini göstermeye başlamıştı. Normal sezonu Batı Konferansı birincisi olarak tamamlayan ekip, savunma disiplinini bozmamış ancak hücumda topu daha fazla paylaşmaya başlamıştı.2011 play-off’larında Memphis Grizzlies’e, 2012’de de Oklahoma City Thunder’a kaybetmişlerdi. İlki birinci turda, ikincisi konferans finalinde gelen iki sonuç da herkesi hayrete düşürdü. Bunun sebebi Spurs’ün normal sezon derecelerinden çok oynadığı basketboldan kaynaklanıyordu.Takımın hücumdaki top trafiği o kadar ileri bir düzeydeydi ki, izleyenler sadece basketboldan zevk almıyor, “işte basketbol böyle oynanmalı” diyordu. Takımdaki oyuncuların değişimi, zaten basketbol IQ’su yüksek olan Tim Duncan, Manu Ginobili ve Tony Parker gibi isimlere Kawhi Leonard, Boris Diaw ve Tiago Splitter gibi oyuncuların eklenmesi bu değişimde önemli rol oynadı. Ancak Coach Pop’un oyuncularını en verimli şekilde oynatma vizyonu olmasa, San Antonio Spurs “çirkin basketbol” oynayan bir takımdan dünyanın en güzel basketbol oynayan takımına evrilemezdi.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/9/2/1634635218568.gif" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ne var ki, bu kusursuz hücum makinesi sürekli bir noktada takılıyordu. Yoksa bu hikâyenin sonunda bir şampiyonluk yok muydu?2013 Final Serisi’nin ardından bu sorunun cevabı “hayır” olacak gibi görünüyordu. Spurs, altıncı maça LeBron James’in Miami Heat’i karşısında 3-2 önde başladı. Ancak Ray Allen’ın artık NBA tarihinde yerini almış o meşhur son saniye üçlüğüyle maç uzatmaya gitti ve Spurs önce bu maçı, ardından da yedinci maçta şampiyonluğu kaybetti. Sıradan bir takım, böyle bir son yaşadıktan sonra travmayı atlatamayabilirdi. Neyse ki Spurs, sıradan bir takım değildi.2013-14 sezonunda Spurs kaldığı yerden devam ediyordu. Final serisinde aldıkları dramatik mağlubiyet onları travmaya sokmak bir yana, daha da kamçılamış görünüyordu. 62-20’lik muhteşem normal sezon performansının ardından bir kez daha finale yürüdüler ve yine Miami Heat’i karşılarında buldular.Bu sefer Miami Heat’in hiçbir şansı yoktu. Çünkü bu Spurs, dünyanın en güzel basketbol oynayan takımının son ve en gelişmiş sürümüydü. 4-1’lik final serisi skoru, Spurs’ün serideki hakimiyetini açıklamak için yeterli değil. Kazandıkları dört maçta Miami’ye ortalama 18 sayı fark atmaları durumu biraz daha iyi açıklıyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/2/1634634619476.gif" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.75" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Popovich’in 2000’lerde oynattığı savunma basketbolunun aksine, 2010’larda oynattığı hücumda top trafiğine dayalı basketbol norm haline gelmedi. Gelemezdi de. Zira bu oyun için hem oyuncuların çok yüksek basketbol zekâsı ve konsantrasyona, hem de kenar yönetimin ciddi bir saha içi organizasyon becerisine sahip olması gerekiyor. Üstüne üstlük, ancak Popovich ağırlığında bir koç oyuncularını bu talepkâr oyuna ikna edebilir. Tüm bu faktörlerin bir araya gelmesiyse çok nadir görülür.Gregg Popovich, sporda başarının tek bir formülü olmadığını iki ayrı dönemde takımına yaşattığı beş şampiyonlukla gösterdi. İlk on yılında normların içinde kalarak, sonraki on yılda ise normların dışına çıkarak San Antonio Spurs’ü yirmi yıl boyunca ligin en rekabetçi takımı haline getirdi. Kendi kariyeri ise alışılmış tüm normların ötesindeydi. Oyuncularıyla iletişiminden oluşturduğu takım kültürüne, hayata bakışından esprili demeçlerine kadar onunla ilgili yazılacak daha çok şey var. Şimdilik, onu saha kenarında görmeye devam edeceğimiz kısa sürenin keyfini çıkaralım. &nbsp;&nbsp;

NORMLARIN ÖTESİNDE

<a fr-original-style="" href="https://twitter.com/bgunaydin" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">BERKHAN GÜNAYDIN</a>Dünyanın en güzel bisiklet yarışı yaklaşık 2,5 yıllık aranın ardından geri dönüyor. Paris-Roubaix 2020’de pandemi sebebiyle iptal edilmiş, bu yıl da yine aynı nedenle ertelenmişti. Sonunda tekrar Kuzey Fransa topraklarına dönüyoruz. Philippe Gilbert’in 2019 zaferi hem dün gibi aklımızda hem de üzerinden on yıllar geçmiş gibi hissettiriyor.1985 Paris-Roubaix’de Hollandalı bisikletçi Theo de Rooij yarışa umut vadeden bir pozisyonda devam ederken düşer ve kazanma şansını kaybeder. Yarış bittikten sonra Amerikan CBS kanalının muhabiri, çamur banyosundan çıkmış gibi görünen de Rooij’a mikrofon uzatır:“Bu yarış bir saçmalık! Hayvan gibi çalışıyorsun; işemeye bile vaktin olmuyor, altını ıslatıyorsun. Çamur içinde yarışmaya çalışıyorsun, kayıp düşüyorsun… Bu yarış bir bok yığını.”Paris-Roubaix’ye “Kuzeyin Cehennemi” denmesi boşa değil. De Rooij da aslında bu demeciyle kendi dönemindeki, kendinden önceki ve sonraki bütün yarışçıların hislerine tercüman oluyordu.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/6/1633154593804.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: podiumcafe.comRoubaix’nin Ufak Tefek Taşları&nbsp;Paris-Roubaix’nin “Kuzeyin Cehennemi” lakabını almasına sebep olan özelliklerinin başında tabii ki 30 adet taşlı sektörü geliyor. Aslında 257,7 km’lik yarışın 96,3’üncü kilometresindeki ilk taşlı sektöre kadar olan bölümü, bisikletçiler için adeta Kuzey Fransa’da bir kır gezisi havasında geçiyor.&nbsp;Fakat ilk sektöre yaklaştıkça pelotonda tansiyon öyle bir artıyor ki, televizyon başında bile bunu hissedebiliyorsunuz. 1987 Tour de France şampiyonu Stephen Roche pelotonun ilk sektöre girerken ne denli çetin bir mücadele içinde olduğunu; “Bu adamlar oraya ön sıralarda girmek için annelerini bile öldürebilirler” şeklinde ifade ediyor.Paris-Roubaix, bisiklet takvimindeki tek taşlı klasik değil. Örneğin beş anıtsal klasikten bir diğeri Ronde van Vlaanderen’ın rotasında da taşlı yollar kritik önem taşıyor. Ancak Paris-Roubaix’nin taşlı yolları, Ronde’dekilerin aksine yarış dışında çok az kullanılıyor. Üzerinden yıl içinde çok az taşıt geçtiğinden, taşlar zemine tam olarak oturmuyor ve aralarındaki boşluklar kapanmıyor. Neyse ki yıl içinde hem yarış organizatörleri hem de Les Amis de Paris-Roubaix (Paris-Roubaix Dostları) gibi gönüllü kuruluşlar taşların ve yolların bakımını üstleniyor. Daha açık şekilde ifade etmek gerekirse, bu yolların asfalt haline getirilmemesinin tek sebebi Paris-Roubaix.Zorluk seviyesine göre iki ve beş yıldız arasında derecelendirilen taşlı sektörlerden üçü beş yıldızlı: Trouée d’Arenberg, Mons-en-Pévèle ve Carrefour de l’Arbre. Bunlardan Arenberg ve Carrefour de l’Arbre’a özel parantez açmak gerek.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/6/1633162475364.png" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: kisskissbankbank.comTrouée d’Arenberg, zorluğunun yanında bir bisiklet yarışının geçtiği en güzel yollardan biri olmasıyla da ünlü. Ormanın içinden geçen yol, bir fantastik film sahnesini andırıyor. Bisiklet izlerken hiçbir şey, Arenberg’e yaklaşırken yaşanılan heyecana benzemiyor. Karanlık güzelliği bir tarafa, 2,3 km’lik sektör zorluğuyla yarışın gidişatını belirleyen en önemli noktalardan bir tanesi.&nbsp;Belki de tarihin en büyük bisikletçisi Eddy Merckx’in, artık çokça bilinen o sözünü tekrar hatırlamak gerekirse: “Paris-Roubaix’yi Arenberg’de kazanamazsınız, ama burada kaybedebilirsiniz.” Gerçekten de, yarışın bitimine 95 km kala geçildiği için, Arenberg’i ilk sıralarda geçmek yarışı kazanmak için yeterli değil; ancak gerekli. Geçmişte gördük ki, burada ciddi zaman kaybeden bir bisikletçinin yarışa tekrar tutunması neredeyse imkansız.Trouée d’Arenberg kadar görkemli olmasa da en az onun kadar önemli olan diğer sektör ise yarışın bitimine 17 km kala geçilen 2,1 km uzunluğundaki Carrefour de l’Arbre. Finişe olan yakınlığı sebebiyle, Arenberg’in aksine burada yarışı kimin kazanacağını, her zaman olmasa da, anlayabilirsiniz. Öte yandan, iddialı bir konumda olan bir bisikletçi bile burada yaşayacağı bir sorunu telafi edemez. &nbsp;Yağmurlar Yağsın ÜzerimeKuzeyin cehenneminden iki kez zaferle ayrılan 1980’lerin büyük klasikçisi Sean Kelly, “Yağmursuz bir Paris-Roubaix, gerçek bir Paris-Roubaix değildir. Hatta biraz kar da yağsın, çok önemli değil” diyerek yağmurun Paris-Roubaix’yi bir yarıştan bir efsaneye dönüştürdüğünü anlatır. Çamur içinde pedal çevirmeye çalışan bir bisikletçi, Paris-Roubaix deyince akla gelen ilk imgelerden biridir. &nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/9/6/1633154710116.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/sticky_bottle" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">twitter.com/sticky_bottle</a>Ne yazık ki yağmurlu bir Paris-Roubaix çok uzun zamandır gerçekleşmiyor. Yarış, en son 2002 yılında gerçek anlamda yağmur altında koşulmuştu. Bu sporla ilgilenenler her sene Paris-Roubaix öncesi adeta yağmur duasına çıkar; ancak neredeyse yirmi senedir bu duaları gerçeğe dönüşmedi.&nbsp;Yıllardır yaşanan hayal kırıklığı bu sene sona erecek gibi görünüyor. Hava tahminleri, yarış günü yağmur ihtimalinin bir hayli yüksek olduğunu gösteriyor. Hatta sadece yağmurun değil, çapraz rüzgarların ve kuyruk rüzgarlarının da yarışta faktör olması bekleniyor. Yani her zamankinden daha zor bir Paris-Roubaix bisikletçileri bekliyor. Daha zorlu koşullar, beraberinde daha büyük drama ve kaos getiriyor ve dolayısıyla daha yüksek izleme zevki anlamı taşıyor. Bisikletçilerin, bu konuda izleyicilerle aynı fikirde olmadığını sanırım tahmin edebilirsiniz. &nbsp; &nbsp;Dün Seni Gördüm Rüyamda, Arnavut Kaldırımlı Taş SokaktaDış koşulların sonucu en fazla etkilediği sporlardan bisiklette tahmin yapmak veya favori göstermek her zaman risklidir. Hele Paris-Roubaix gibi dış faktörlerin daha da büyük etken olduğu bir yarışta “sürprizler” her zaman yaşanır. 2015’te John Degenkolb, 2016’da ise Matthew Hayman Paris-Roubaix’de her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini bize göstermişti. Yine de yarışta iddialı olması beklenen isimlere bir göz atalım.Bu seneki edisyon, eski şampiyonların yanında yeni favorileri de barındırıyor. 2014 şampiyonu Hollandalı Niki Terpstra, 2015’te zafere ulaşan Alman John Degenkolb, 2017’nin kazananı Greg van Avermaet ve 2019’da ipi ilk sırada göğüsleyen Philippe Gilbert çok büyük şampiyonlar olsa da kariyerlerinin sonunda olan isimler. Yine de Hayman’ın 2016’da kazanırken 38 yaşında olduğunu unutmamak gerek. Bu isimlerin de tecrübeleri, en büyük yardımcıları olacak. &nbsp; &nbsp; &nbsp;2018 şampiyonu Peter Sagan’ı ise ayrı bir kategoride değerlendirmek gerek. O da son iki senedir eski formundan uzak görünse de, Slovak bisikletçi katıldığı her yarışa heyecan katan bir süperstar. Spot ışıklarını artık genç rakiplerine kaptırdı, ama her zaman büyük bir tehdit ve muhteşem bir klasikçi. Üzerinde hedef tahtası olmadan yarışmak kendisine iyi gelebilir.Trek-Segafredo, bu sene Milano-San Remo’da zafere ulaşan Belçikalı Jasper Stuyven ve 2019 Dünya Şampiyonu Danimarkalı Mads Pedersen’e umut bağlayacak.Takım olarak en güçlü kadroya ise yine Deceuninck-Quick-Step sahip. Kadroda, bu senenin Ronde van Vlaanderen şampiyonu Danimarkalı Kasper Asgreen’i ilk sıraya yazmak gerekir ama 2015 ve 2017’de kürsünün ikinci basamağında yer alan Çek Zdenek Stybar ve Fransız Florian Senechal de geçtiğimiz hafta düzenlenen Dünya Şampiyonası’nda son derece formda olduklarını gösterdi. 2019’un üçüncüsü Belçikalı Yves Lampaert dikkat edilmesi gereken diğer Quick-Step bisikletçisi. Belçika takımının son on yılda üç Paris-Roubaix şampiyonu çıkardığı unutulmamalı. &nbsp; &nbsp;&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/9/6/1633154807134.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: swisscycles.comVe başroller. Jenerasyonlarının en yetenekli iki bisikletçisi Belçikalı Wout van Aert ve Hollandalı Mathieu van der Poel, rekabetlerine yeni bir sayfa eklemek için Paris-Roubaix’de olacak.&nbsp;İki isimden Wout van Aert, ülkesinde düzenlenen Dünya Şampiyonası’nda istediği zafere ulaşamasa da, hem Paris-Roubaix tecrübesi olarak hem de form durumu olarak rakibinden yarım adım önde görünüyor. Roubaix Velodromu’nda sprint finişine kalacak bir senaryoda da Belçikalı bisikletçi bütün rakiplerine karşı avantajlı olacak.Van der Poel ise Tokyo Olimpiyatları’ndaki kros bisikleti mücadelesinde yaptığı kazadan beri sırt ağrılarıyla mücadele ediyor. Hollandalı süper yetenek, henüz %100 olmadığını, ancak artık bisiklet üzerinde rahatsızlık hissetmediğini söylüyor. Yine de Paris-Roubaix’nin sarsıntılı yollarının sakatlığını nasıl etkileyeceği belirsiz. Van der Poel’un bir diğer dezavantajı, Paris-Roubaix’ye ilk kez katılacak olması. 1966’da Felice Gimondi’den beri hiçbir bisikletçi, Kuzeyin Cehennemi’ndeki ilk yarışında şampiyonluğa ulaşamadı. Bu dezavantajlarına rağmen, van der Poel gününde olduğunda baş edilmesi neredeyse imkansız bir isim.&nbsp;Paris-Roubaix bisikletçiler için bir cehennemden farksız olabilir. Acı çekerler, belki küfrederler; ancak aynı zamanda bu bir kutsal görev, adeta bir hac vazifesidir. Ne kadar acı çekerlerse, ruhani olarak o kadar tatmin olurlar sanki. Öyle olmasaydı, de Rooij yarışla ilgili bu kadar ağır konuştuktan sonra, CBS muhabirinin “Yani bu yarışa bir daha katılmayacak mısın?” şeklinde sorduğu ikinci soruya şöyle cevap verir miydi?“Tabii ki katılacağım, bu dünyanın en güzel yarışı.”

BERKHAN GÜNAYDIN ile ilgili hikayeler